Huil niet omdat het over is, glimlach omdat je...

het hebt meegemaakt (Dr seuss)

Mijn vorige 3 blogs heb ik in de bus van Dar naar Mtwara geschreven. Aangezien we ons vakantieschema iets gewijzigd hebben, waardoor we heel avontuurlijk via het zuiden (vlak langs de grens van Mozambique) zijn terug gereden, moet ik iets van mijn traditie afwijken voor mijn laatste blog. Laatste blog alweer, voor mijn gevoel is de tijd gevlogen en het is best gek om nu al in de afrondende fase te zitten. Hoewel ik zeker dingen hier enorm ga missen, vind ik het ook erg fijn om weer naar huis te gaan. Vrienden en familie weer te zien en terug te gaan naar een meer geciviliseerd wereld waar dingen gestandaardiseerd werken en werk in een gemotiveerde en innovatieve omgeving plaatsvindt. Geduld is een schone zaak, maar vooruitgang is ……

Als ik terugkijk op de periode hier, denk ik vooral aan hollen of stilstaan. Als er iets moet gebeuren dan kan dat in een split second geregeld worden en laat iedereen alles uit zijn/haar handen vallen om te helpen. Dat is super, en indrukwekkend om te zien wat men in een korte tijd samen voor elkaar kan krijgen. Aan de andere kant zorgt dat er ook voor dat planningen slecht werken, aangezien iedereen rent voor hetgeen dat op dat moment moet gebeuren. Dingen worden zo lastig sustainable en niet verbeterd. Zoals ik in mijn vorige blog ook zei, heb ik enerzijds geprobeerd het werk hier planmatiger en meer ingebed te maken en anderzijds heb ik geprobeerd mee te gaan in de flow van de dingen laten gebeuren. Dat moest ik bijvoorbeeld toen ik terug kwam van vakantie, en mijn lokale collega’s gelukkig verder waren gegaan met het trainen van studenten en de voorbereiding van de komst van 20 ICS volunteers (jongeren uit de UK en Tanzania, die in teams ons ondersteunen). Toen ik een dag later hen moest trainen zodat zij een week later 250 studenten konden trainen, en daarvoor nog niks voorbereid was, schrok ik wel een beetje. Natuurlijk is het goed gekomen, wellicht niet volgens de standaard zoals ik het graag gezien had.. Maar dat leer ik steeds beter te accepteren ;) Vandaag zaten er bijvoorbeeld 40 studenten 1,5 uur te wachten omdat de IT teacher laat was… Daar kan ik nog steeds wel boos om worden, zeker aangezien we de afgelopen 2 dagen druk zijn geweest hem te helpen de IT klas klaar te krijgen, zodat ICS de studenten daar kan supporten om hun CV te typen. Daarvan denk ik dan maar, hier had ik geen invloed op en laten we zien hoe we ervan kunnen leren.

Een ander mooi voorbeeld van hoe dingen hier gaan: toen Anna en ik terug kwamen van 2 weken vakantie was onze elektriciteit in de tussentijd opgegaan (die moet je kopen en opladen op je eigen elektrische apparaat). Dat was erg fijn voor de inhoud en geur in onze koelkast/vriezer… Toen we ons apparaat bij de buurman in de stekker hadden gestoken en er meer geld op hadden gezet dachten we dat het opgelost was, maar helaas nog steeds geen stroom. Na een zoektocht op google, en de hulplijn ingeschakeld te hebben van collega’s en onze landlord, besloten we de emergency line van Tanesco (overheid energie verstrekker) te bellen. Het was inmiddels namelijk behoorlijk donker. Hun reactie was: “we komen er nu aan”. Waarop ik zei: kunnen wij zelf niet nog iets proberen? We are coming. “Do you know where to go”? We are coming. Na twee telefoontjes waar ik probeerde uit te leggen waar ons huis was, stond er opeens een soort vrachtwagen voor onze deur met 4 mannen en een grote ladder… De oplossing bleek uiteindelijk te zijn: nadat je elektriciteit helemaal leeg is geweest, moet je de enter knop 5 seconden indrukken om hem te resetten. Tja, dat had iemand best op de website mogen vermelden of telefonisch door kunnen geven, maar hee.. Ze stonden wel binnen 10 minuten op de stoep om het op te lossen, ik vraag me af of Eneco dat ze had nagedaan!

Toen ik aan Tanzania dacht voor ik wegging zag ik Zanzibar voor me, de Kilimanjaro en de safariparken. Ik had er een vrij ontwikkeld beeld van, wat vrij onterecht is. Er zijn echt nog enorm veel uitdagingen voor dit land en zeker hier in het zuiden waar bijna geen employment te vinden is. Of het beter gaat worden? Ik denk dat het nog wel even duurt! Ik hoop heel erg voor Tanzania dat ze wat stappen kunnen overslaan, bijvoorbeeld in technologische ontwikkelingen. Gelukkig heb ik dingen zien verbeteren hier, de eerste stoplichten en straatlantaarns zijn geplaatst (op zonne-energie), de relatie tussen VSO en VETA is verbetert en er zijn van de week 20 computers aangekomen voor VETA.. Stapje voor stapje zal het beter gaan!