The woman who follows the crowd...
Blijf op de hoogte en volg Merle
22 Mei 2017 | Tanzania, Dar es Salaam
will usually go no further than the crowd. The woman who walks alone is likely to find herself in places no one has ever been before (A. Einstein).
Daar ging ik.. 3 dagen in Dar es Salaam, nog maar 2 andere blanken en alleen het hotel en het kantoor gezien. Dat was natuurlijk niet goed voor de avonturier in mij en niet voor mijn stappenteller, dus ik besloot na Swahili les een blokje om te doen bij het hotel. Nou is die wijk niet erg ontwikkeld (lees onverharde wegen, hutjes als huizen en slechts een paar kleine winkeltjes en barretjes), loop ik 3x zo snel als de rest en ben ik een blanke vrouw.. Dus ik trok best wat aandacht en werd opeens weer bekeken alsof ik met blote benen door India liep. Veel meer dan wanneer we in een groep liepen, groette iedereen me met grote lach, riepen kinderen me na met Mzungu en de lokale hangjongeren met I love you. Hoewel je niet het gevoel krijgt dat ze iets van je willen, voelt het toch wel gek. De steegjes bleken ook zo overzichtelijk als ik dacht, maar gelukkig bracht google maps me net voor het donker terug in het hotel.
Het is duidelijk nog wennen allemaal, maar ik moet zeggen, het went snel! Dag 1 werden we een half uur te laat opgepikt en was ik nogal in shock over alle inefficiëntie tijdens de training (Papa zei altijd “haast je als je tijd hebt, dan heb je tijd als je haast hebt”, dat geld hier zeker niet.. haast kennen ze volgens mij niet). Dag 2 werden we op tijd opgehaald, maar bleek de dag zeker niet beter voorbereid. Het bestond vooral uit gezamenlijk formulieren invullen en dan met z’n alle wachten omdat het volgende formulier dan gehaald moest worden. Ik moet eerlijk zeggen dat ik dat lastiger vond dan ik dacht. Ik kon me niet altijd inhouden om niet voor te stellen iets anders aan te pakken, maar vond het vooral erg omdat je zoveel tijd- en geldverspilling ziet, binnen een organisatie waarbij je hoopt meerwaarde voor de lokale bevolking te ‘genereren’.
Na 2 dagen kantoor volgden 4 dagen Swahili les, waar we uiteraard gemiddeld een half uur te laat aankwamen. Tijdens deze dagen kon ik me steeds beter overgeven aan het nieuwe tempo (mijn ongeduld gestild door het leren van iets nieuws, vrij ingewikkelds) en leerde ik naast het voordeel van de relaxtere, menselijkere houding, ook dat het niet slecht is om af en toe wel mijn westerse gedrevenheid te tonen. Iemand drie keer achter de broek aanzitten of nabellen of de taxi daadwerkelijk onderweg is, lijkt soms helemaal geen gek idee. Ik ben dus een beetje op zoek naar de balans wanneer ik ongeregeldheden over me heen laat komen en wanneer ik het heft in eigen handen neem. Ik werd me ervan bewust dat ik heel erg gewend ben het heft in eigen handen te nemen, ook ten opzichte van mijn westerse collega’s. Nu hoor ik je denken “dat had ik je ook wel kunnen vertellen”, voor mij was het toch een eyeopener! Soms goed, mag soms minder.
Over mijn collega’s gesproken, ik voel me zeer welkom binnen VSO, en super bevoorrecht dat ik met 5 vrijwilligers tegelijk start. Anna en Manon zijn beide ook vanuit Randstad, en daar heb ik al veel steun aan gehad, maar vooral ook een hele fijne tijd mee gehad. Het is heerlijk om af en toe vergelijkingen te leggen met onze eigen cultuur en onder het genot van een Kilimanjaro (tot nu toe het best geteste biertje), de (wereld) politiek, (on)vrede enzovoort te bespreken De andere 2 vrijwilligers komen uit Kenia (Leakey) en Uganda (Elwanu, we noemen hem angel naar zijn achternaam en casanova streken: hij heeft hier al 3 chickies, naast zijn vriendin/de moeder van zijn kinderen). Super interessant om gelijk culturele verschillen met hun te ervaren en bespreken. Er zijn grote verschillen, hoe we tegen homo’s en vrouwen aankijken, de manier waarop we onder de indruk zijn van bussen en hoe we eten, maar ik ben ook veel gelijkenissen. We hebben allemaal gestudeerd, spreken goed Engels, snappen dezelfde humor, luisteren naar dezelfde muziek, kijken allemaal Ajax enz.
Het eten is nog wel een ding. Anna, Manon en ik proberen een beetje een balans te zoeken tussen de lokale en fancy tentjes. De lokale gaan we met Leakey en Angel heen en daar kan je voor een paar euro een grote schep rijst en 5 bruine bonen of een stuk kip en water aan een plastic tafel krijgen. In de wat meer fancy tentjes zit je met de andere vrijwilligers en betaal je rond de 10 euro voor vis of een vegetable curry met rijst en een biertje. We hebben overigens ook al een paar keer heel up-class gegeten/geborreld, in de chique haven of een toeristisch Ethiopisch restaurant, waar alle expats zich verzamelen. Wat mij ontzettend heeft verbaasd is hoe luxe het leven van de werknemers van VSO (inclusief vrijwilligers) eigenlijk nog is. Waarschijnlijk zal er wel een verschil zijn buiten de stad, en heb je na een aantal maanden wel behoefte aan wat meer luxe, maar zeker als je ‘op zakenreis’ bent in Dar kun je flink genieten!
De verschillen tussen arm en rijk, mensen met of zonder opleiding lijken groot; hetgeen mij het meeste heeft verbaasd is het verhaal rondom onze guard. Voor ons huis in het zuiden hebben wij een eigen bewaker. Het huis is schijnbaar in een compound met guard, maar omdat die niet te vertrouwen is, heeft ons huis nog een eigen guard. Die werkt 7 dagen per week, 12 uur per dag voor €40,- per maand! Ik weet niet wat onze Swahili mwalimu (leraar) of Tanzaniaanse collega’s verdienen, maar aan hun auto en de eetgelegenheden te zien een stuk meer. Ook onze Afrikaanse collega’s zijn hier wel van onder de indruk en kunnen denk ik helemaal niet mee in het fancy/up-class leventje. Ik ben benieuwd hoe ik dit in het zuiden ga ervaren en of ik de goede balans tussen local en up-class ga vinden, dat is in ieder geval wel mijn doel.
Waar ik het meest trots op ben, is dat ik me al redelijk kan redden in Swahili en de lokale bar en de Uber. Ik schakel zo nu en dan onze mwalimu Leakey (in Kenia spreken ze ook Swahili) en Anna (die in Kenia stage heeft gelopen) in, daarmee hoop ik binnen een paar maanden een écht gesprek te kunnen voeren. Verder is mijn grootste succes deze week dat is een afspraak bij de Nederlandse ambassade heb geregeld (ja, tijdens het wachten heb ik mezelf toch maar nuttig gemaakt). We hebben daar een boeiend gesprek gehad over de lokale industrie, economie, politiek en geschiedenis. We horen verschillende verhalen over de huidige president, die soms als dictator wordt afgeschilderd en soms als strijder tegen de corruptie. En ook over de eerste president Nyerere, de vader van Africa, voor Tanzania een soort Mandela; de grondlegger van het socialisme en de man die heeft gezorgd dat het hier zo vredig is, maar ook wat scherpe randjes blijkt te hebben. Het is fijn om de verhalen in perspectief te kunnen plaatsen. Ook de industrie blijkt er wat anders bij te liggen dan verwacht, de olie en gas industrie lijkt niet echt te gaan bloeien in het zuiden. En dat terwijl er al wel hotels zijn gebouwd en er nu veel mensen opgeleid worden voor deze sector. Het lijkt dus alsof we ook moeten gaan herijken waar potentie ligt in de huidige markt.
Er wordt steeds meer duidelijk over ons project, en ik heb mega veel zin om van alles op te pakken. Ik zie kansen om bedrijven te betrekken, zou graag een marktonderzoek doen, kan veel leren als ik het IT stuk ga ondersteunen (waar een soort platform/database voor ons uitzendbureau opgezet wordt) en kan veel brengen als ik het stuk ‘train de trainer’ op ga pakken (waar leerkrachten moeten worden opgeleid om studenten te trainen in soft skills en carrière advies). Maar wat precies mijn rol gaat worden en wat ik wil gaan bereiken, dat zal komende weken blijken. Van wat ik nu hoor, lijkt het al vrij succesvol opgezet (met nog de nodige uitdagingen). Dat ga ik als ik straks in het zuiden aankom ervaren. De taal, warmte, het wachten, lowbudget leven (koude douche en overstromingen) en als blanke vrij uniek zijn, begint te wennen. Maar ook daarin verwacht ik zeker niet al gewend te zijn en hoop ik nog lang met verwondering te kunnen blijven kijken en leren! Ik heb veel zin om meer de natuur in te gaan en daadwerkelijk te starten met mijn leven voor de komende maanden.
PS. Dit verslag heb ik donderdag geschreven, maar ik heb nu pas weer internet! Ben sindsdien in het zuiden, dus binnenkort een update hoe het hier bevalt. Vandaag werkdag 1...
Daar ging ik.. 3 dagen in Dar es Salaam, nog maar 2 andere blanken en alleen het hotel en het kantoor gezien. Dat was natuurlijk niet goed voor de avonturier in mij en niet voor mijn stappenteller, dus ik besloot na Swahili les een blokje om te doen bij het hotel. Nou is die wijk niet erg ontwikkeld (lees onverharde wegen, hutjes als huizen en slechts een paar kleine winkeltjes en barretjes), loop ik 3x zo snel als de rest en ben ik een blanke vrouw.. Dus ik trok best wat aandacht en werd opeens weer bekeken alsof ik met blote benen door India liep. Veel meer dan wanneer we in een groep liepen, groette iedereen me met grote lach, riepen kinderen me na met Mzungu en de lokale hangjongeren met I love you. Hoewel je niet het gevoel krijgt dat ze iets van je willen, voelt het toch wel gek. De steegjes bleken ook zo overzichtelijk als ik dacht, maar gelukkig bracht google maps me net voor het donker terug in het hotel.
Het is duidelijk nog wennen allemaal, maar ik moet zeggen, het went snel! Dag 1 werden we een half uur te laat opgepikt en was ik nogal in shock over alle inefficiëntie tijdens de training (Papa zei altijd “haast je als je tijd hebt, dan heb je tijd als je haast hebt”, dat geld hier zeker niet.. haast kennen ze volgens mij niet). Dag 2 werden we op tijd opgehaald, maar bleek de dag zeker niet beter voorbereid. Het bestond vooral uit gezamenlijk formulieren invullen en dan met z’n alle wachten omdat het volgende formulier dan gehaald moest worden. Ik moet eerlijk zeggen dat ik dat lastiger vond dan ik dacht. Ik kon me niet altijd inhouden om niet voor te stellen iets anders aan te pakken, maar vond het vooral erg omdat je zoveel tijd- en geldverspilling ziet, binnen een organisatie waarbij je hoopt meerwaarde voor de lokale bevolking te ‘genereren’.
Na 2 dagen kantoor volgden 4 dagen Swahili les, waar we uiteraard gemiddeld een half uur te laat aankwamen. Tijdens deze dagen kon ik me steeds beter overgeven aan het nieuwe tempo (mijn ongeduld gestild door het leren van iets nieuws, vrij ingewikkelds) en leerde ik naast het voordeel van de relaxtere, menselijkere houding, ook dat het niet slecht is om af en toe wel mijn westerse gedrevenheid te tonen. Iemand drie keer achter de broek aanzitten of nabellen of de taxi daadwerkelijk onderweg is, lijkt soms helemaal geen gek idee. Ik ben dus een beetje op zoek naar de balans wanneer ik ongeregeldheden over me heen laat komen en wanneer ik het heft in eigen handen neem. Ik werd me ervan bewust dat ik heel erg gewend ben het heft in eigen handen te nemen, ook ten opzichte van mijn westerse collega’s. Nu hoor ik je denken “dat had ik je ook wel kunnen vertellen”, voor mij was het toch een eyeopener! Soms goed, mag soms minder.
Over mijn collega’s gesproken, ik voel me zeer welkom binnen VSO, en super bevoorrecht dat ik met 5 vrijwilligers tegelijk start. Anna en Manon zijn beide ook vanuit Randstad, en daar heb ik al veel steun aan gehad, maar vooral ook een hele fijne tijd mee gehad. Het is heerlijk om af en toe vergelijkingen te leggen met onze eigen cultuur en onder het genot van een Kilimanjaro (tot nu toe het best geteste biertje), de (wereld) politiek, (on)vrede enzovoort te bespreken De andere 2 vrijwilligers komen uit Kenia (Leakey) en Uganda (Elwanu, we noemen hem angel naar zijn achternaam en casanova streken: hij heeft hier al 3 chickies, naast zijn vriendin/de moeder van zijn kinderen). Super interessant om gelijk culturele verschillen met hun te ervaren en bespreken. Er zijn grote verschillen, hoe we tegen homo’s en vrouwen aankijken, de manier waarop we onder de indruk zijn van bussen en hoe we eten, maar ik ben ook veel gelijkenissen. We hebben allemaal gestudeerd, spreken goed Engels, snappen dezelfde humor, luisteren naar dezelfde muziek, kijken allemaal Ajax enz.
Het eten is nog wel een ding. Anna, Manon en ik proberen een beetje een balans te zoeken tussen de lokale en fancy tentjes. De lokale gaan we met Leakey en Angel heen en daar kan je voor een paar euro een grote schep rijst en 5 bruine bonen of een stuk kip en water aan een plastic tafel krijgen. In de wat meer fancy tentjes zit je met de andere vrijwilligers en betaal je rond de 10 euro voor vis of een vegetable curry met rijst en een biertje. We hebben overigens ook al een paar keer heel up-class gegeten/geborreld, in de chique haven of een toeristisch Ethiopisch restaurant, waar alle expats zich verzamelen. Wat mij ontzettend heeft verbaasd is hoe luxe het leven van de werknemers van VSO (inclusief vrijwilligers) eigenlijk nog is. Waarschijnlijk zal er wel een verschil zijn buiten de stad, en heb je na een aantal maanden wel behoefte aan wat meer luxe, maar zeker als je ‘op zakenreis’ bent in Dar kun je flink genieten!
De verschillen tussen arm en rijk, mensen met of zonder opleiding lijken groot; hetgeen mij het meeste heeft verbaasd is het verhaal rondom onze guard. Voor ons huis in het zuiden hebben wij een eigen bewaker. Het huis is schijnbaar in een compound met guard, maar omdat die niet te vertrouwen is, heeft ons huis nog een eigen guard. Die werkt 7 dagen per week, 12 uur per dag voor €40,- per maand! Ik weet niet wat onze Swahili mwalimu (leraar) of Tanzaniaanse collega’s verdienen, maar aan hun auto en de eetgelegenheden te zien een stuk meer. Ook onze Afrikaanse collega’s zijn hier wel van onder de indruk en kunnen denk ik helemaal niet mee in het fancy/up-class leventje. Ik ben benieuwd hoe ik dit in het zuiden ga ervaren en of ik de goede balans tussen local en up-class ga vinden, dat is in ieder geval wel mijn doel.
Waar ik het meest trots op ben, is dat ik me al redelijk kan redden in Swahili en de lokale bar en de Uber. Ik schakel zo nu en dan onze mwalimu Leakey (in Kenia spreken ze ook Swahili) en Anna (die in Kenia stage heeft gelopen) in, daarmee hoop ik binnen een paar maanden een écht gesprek te kunnen voeren. Verder is mijn grootste succes deze week dat is een afspraak bij de Nederlandse ambassade heb geregeld (ja, tijdens het wachten heb ik mezelf toch maar nuttig gemaakt). We hebben daar een boeiend gesprek gehad over de lokale industrie, economie, politiek en geschiedenis. We horen verschillende verhalen over de huidige president, die soms als dictator wordt afgeschilderd en soms als strijder tegen de corruptie. En ook over de eerste president Nyerere, de vader van Africa, voor Tanzania een soort Mandela; de grondlegger van het socialisme en de man die heeft gezorgd dat het hier zo vredig is, maar ook wat scherpe randjes blijkt te hebben. Het is fijn om de verhalen in perspectief te kunnen plaatsen. Ook de industrie blijkt er wat anders bij te liggen dan verwacht, de olie en gas industrie lijkt niet echt te gaan bloeien in het zuiden. En dat terwijl er al wel hotels zijn gebouwd en er nu veel mensen opgeleid worden voor deze sector. Het lijkt dus alsof we ook moeten gaan herijken waar potentie ligt in de huidige markt.
Er wordt steeds meer duidelijk over ons project, en ik heb mega veel zin om van alles op te pakken. Ik zie kansen om bedrijven te betrekken, zou graag een marktonderzoek doen, kan veel leren als ik het IT stuk ga ondersteunen (waar een soort platform/database voor ons uitzendbureau opgezet wordt) en kan veel brengen als ik het stuk ‘train de trainer’ op ga pakken (waar leerkrachten moeten worden opgeleid om studenten te trainen in soft skills en carrière advies). Maar wat precies mijn rol gaat worden en wat ik wil gaan bereiken, dat zal komende weken blijken. Van wat ik nu hoor, lijkt het al vrij succesvol opgezet (met nog de nodige uitdagingen). Dat ga ik als ik straks in het zuiden aankom ervaren. De taal, warmte, het wachten, lowbudget leven (koude douche en overstromingen) en als blanke vrij uniek zijn, begint te wennen. Maar ook daarin verwacht ik zeker niet al gewend te zijn en hoop ik nog lang met verwondering te kunnen blijven kijken en leren! Ik heb veel zin om meer de natuur in te gaan en daadwerkelijk te starten met mijn leven voor de komende maanden.
PS. Dit verslag heb ik donderdag geschreven, maar ik heb nu pas weer internet! Ben sindsdien in het zuiden, dus binnenkort een update hoe het hier bevalt. Vandaag werkdag 1...
-
22 Mei 2017 - 07:35
Roxanne:
Lieve schat! Leuk geschreven, wat een ervaring. Ben zo benieuwd hoe het nu op je echte werkplek gaat bevallen. Heel veel succes vandaag en we spreken elkaar snel. Xx -
22 Mei 2017 - 16:29
Joscelyn:
Moppie! Klinkt als een behoorlijke cultuurshock! wel heel erg interessant natuurlijk. hou je haaks daar! x -
22 Mei 2017 - 17:24
Angelique:
Merlieeee! Leuk om te lezen hoe je leventje daar is en hoe je geduld op de proef wordt gesteld. Klinkt a la merl haha. Heeel veel plezier, ben Benieuwd naar je casa! Xx -
24 Mei 2017 - 17:54
Tessa:
Lief, wat fijn om even iets te lezen van je! Heerlijk om te lezen wat je nu al ervaart in de weken dat je er net pas zit! Ik ben ook erg benieuwd naar je werkplek en hoe je dit uiteindelijk gaat ervaren!
Enjoy en ik wacht met smart op je volgende berichtje!
Liefs en dikke x ! -
27 Mei 2017 - 08:56
Marlijn:
Merl! Wat een avontuur zeg! Heel erg leuk om te lezen. Het water liep me spontaan in de mond toen ik las over het handje rijst met 6 bonen. Alles went laten we maar zeggen;-)
Heel veel succes en vooral plezier! Take care :) xxxx -
29 Mei 2017 - 22:29
Rox K:
Lieverd! Wat een prachtig verhaal, fijn hoe je ons zo meeneemt in je proces en vorderingen. Het klinkt allemaal ontzettend gaaf. Een echte uitdaging, dat wel maar die is jou op t lijf geschrevenen. Geniet goed! Dikke kus❤️ -
30 Mei 2017 - 23:56
Sharon :
Murliee, trots op jou vriendin! -
02 Juni 2017 - 11:31
Gisèle:
Wat een heerlijk avontuur en boeiend geschreven! Succes topper :D -
05 Juni 2017 - 21:05
Mart & Cath:
Wauw Mer wat leuk om je eerste indrukken en ervaringen te lezen. Je nú al kunnen redden in het Swahilis.. toe maar, wat knap! Lekker verder genieten en succes op het project! Liefs van Mart & Cath -
05 Juni 2017 - 21:19
Bar:
Wat een mooi verhaal!! En knap van je Swahili !!!zet m
Op
Sugar. X -
06 Juni 2017 - 14:20
Marion Kiewik:
Ha Marle, nu zit je er dus echt! En ja hoor: wennen aan het tempo - as ik ut niet dach... haha. Heel leuk en openhartig zoals je je indrukken beschrijft. Houden zo! Ik ga je volgen, nu ik terug ben van vakantie.
Veel plezier! -
15 Juni 2017 - 10:47
Mam:
MafaNikio Mop :-D
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
