We cannot solve a problem by the same thinking...

...we used as we created them. We need to always raise new questions, new possibilities and regards old problems from a new angle (A. Einstein)

Tijdens mijn eerste twee maanden heb ik veel aan deze quote moeten denken. Zoals ik in mijn vorige verhaal schreef, heb ik nog niet altijd het idee dat problemen juist worden opgelost. Bijvoorbeeld door top down te blijven sturen “want dat is de enige manier om leerkrachten in beweging te krijgen”. Bij het trainen van leerkrachten op het gebied van soft skill training/career guidance heb ik geprobeerd het tegendeel te bewijzen. Of dat is gelukt zal later blijken.

Het geven van deze training heb ik naar me toegetrokken, omdat ik het 1. super leuk vind om training te geven en 2. ik mij een beetje zorgen maakte dat de training over 2 weken begon en niemand zich verantwoordelijk leek te voelen. Dat terwijl Lisanne dezelfde training 2 maanden lang had voorbereid.. Zij gaf daarbij aan dat dit vooral in stakeholdermanagement, erg waardevol was. Voor ons project (en voor mij als perfectionist) is het erg jammer dat de training niet meer beter voorbereid kon worden. Dat bleek voor mij in 2 weken vrij lastig, zeker omdat de head of teachers sowieso liever zo min mogelijk doet en denkt. Hij vond mijn vragen “why are we going to conduct this training” & “how is it going to be used” erg diepzinnig. Ik denk dat hij nog nooit van Simon Sinek heeft gehoord. Helaas kon verder ook niemand deze antwoorden beantwoorden, binnen en buiten het project niet. Op hoop van zegen dat iemand met een goede reden deze training had gepland ben ik leerkrachten zelf gaan betrekken, om hun ideeën te beluisteren. Toen bleek dat een groot deel al een soortgelijke training heeft gehad en dat dat de reden was waarom ze er écht niet op zaten te wachten, heb ik bijna de stekker eruit getrokken. Achteraf ben ik blij dat ik dat niet heb gedaan.

Uit de feedback op de training, geven leerkrachten aan veel geleerd te hebben en hoopten ze zelfs dat de training kon duren. Dat terwijl er na hun geklaag over de training besloten is de training in te korten naar 2 weken en halve dagen. Het lijkt alsof er toen niet erg goed doorgevraagd is naar hun zorgen en wensen. Mijn opdracht was om in die 2 weken 13 leerkrachten te trainen, waarvan 5 zo’n training al hadden gehad, kwam ik dus later achter. De ervaren leerkrachten opperde dat zij als coach voor de meer junior leerkrachten konden optreden. Om verschillende redenen heeft dat niet helemaal goed uitgepakt (hun SOG bestond uit: begrafenissen, ziekenhuisbezoeken, zieke kinderen, examens van een master die naast het lesgeven gevolgd wordt en alcoholisme). Maar uiteindelijk hebben 8 leerkrachten een eigen programma voor career guidance gepresenteerd. Het zal nog wat van mijn beïnvloedingstijl vragen om te zorgen dat het programma wordt nageleefd, maar tot nu toe heb ik zonder top down sturing al voor elkaar gekregen dat 10 leerkrachten veel hebben kunnen oefenen met het geven van soft skill training (in het Engels), ze hun didactische vaardigheden zoals time management hebben verbeterd en meer kennis hebben vergaard over career guidance; bijvoorbeeld wat het verschil tussen passie en talent is. Daarnaast heeft het voor mij ook het een en ander opgeleverd: ik heb de leerkrachten beter leren kennen, ik weet nu beter wat de problemen zijn binnen VETA (de school, waar de niveauverschillen van leerkrachten groot zijn, en ik op verschillende momenten dacht ik dat ik weer basisschooljuf was en groep 3 lesgaf ipv leerkrachten) en heb een start gemaakt om beter met de leerkrachten samen te werken.

Het vervolg van de training zal een groot deel van mijn baan als career service adviser in beslag nemen, omdat ik denk dat we op deze manier veel leerlingen in 1 klap kunnen trainen (in plaats van iedereen individueel 3 uur lang te begeleiden in het schrijven van een CV). Echter moest ik na de laatste training dag direct door naar Dar Es Salaam omdat ik mezelf nog minstens 8 andere verantwoordelijkheden op de hals heb gehaald. Dus de follow-up is op dit moment nog even een cliffhanger. In Dar Es Salaam heb ik VETA nog beter leren kennen, wat erg leuk was. Ik heb daar 5 dagen op een fair (Sabasaba: soort Horecava maar dan voor alle producten en services die je maar kunt verzinnen) doorgebracht. Er was daar een VETA stand, waar alle onderdelen zichzelf presenteerden, waaronder dus ook mijn project: KAZI Connect. Het was super boeiend om managers van PR, learning development en stage programma’s te leren kennen. Die links zijn voor verder ontwikkeling en sustainability van ons project erg waardevol! Buiten het harde werken en alle drukte van de grote stad om, was het erg fijn om even uit het normale werkproces getrokken te worden. Na twee maanden was dit de perfecte gelegenheid om de eerste maanden te evalueren, en met verschillende mensen hierover te praten. Super fijn, maar soms ook frustrerend. Er is zoveel te doen, er zijn veel kansen en uitdagingen en daarbij heeft iedereen andere zienswijze hierop.

Mijn mening over wat er moet gebeuren, op welke manier, en wat mijn rol daarin is, verandert met de dag. De rode draad erin is wel zoals ik vanaf verhaal 1 riep, we moeten echt 10 stappen terug nemen en de lokale bevolking meekrijgen. Wat kracht geeft is dat Dawn (de Country director) mijn mening over het belang van dit project duurzaam maken, deelt. Daar is niet iedereen waar ik mee werk het mee eens en het is ook niet makkelijk om het werk niet zelf te gaan doen, als de leerkrachten en andere lokale collega’s het niet willen/kunnen. Toch geloof ik dat dat de sleutel is tot succes, want het zou erg zonde zijn als wij hier straks weggaan niemand kan overnemen wat is opgebouwd. Het professionele kantoor wat is opgezet heeft zijn voordelen; het straalt vertrouwen, kennis en zakelijkheid uit. De donoren zijn erg enthousiast over wat er gebeurt, dus het project wordt voortgezet tot en met 2019. Zij zijn de opdrachtgever, en geldschieter, dus iedereen is geneigd om naar hun pijpen te dansen.. maar ik probeer telkens in gedachte te houden waarvoor we het doen: verhogen van de employability in (het zuiden van) Tanzania. Om de werkgelegenheid omhoog te krijgen, geloof ik dat het onderwijs écht een boost nodig heeft. Dat wordt mooi onderschreven in dit artikel van de Volkskrant:
https://www.volkskrant.nl/buitenland/tanzania-heeft-nieuwe-gasbronnen-en-de-inwoners-profiteren-mee~a4504410/?utm_source=facebook&utm_medium=social&utm_campaign=shared%20content&utm_content=paid&hash=65dd7c17d515169518f5b789653cb3235e1e75b0

Dat laat mooi zien hoe belangrijk het ondersteunen van VETA en het onderwijssysteem is. Zeker omdat KAZI connect straks hét uitzendbureau van VETA wordt. Dus naast het verbeteren van onderwijs moeten we er ook voor zorgen dat VETA in staat is om het uitzendbureau te gaan runnen. Hoe? Dawn wil graag dat ik verantwoordelijk wordt voor het sustainable maken van Kazi connect. Aangezien ik dit belang onderschrijf doe ik dat graag alleen betekent dat wel dat ik nu ECHT andere verantwoordelijkheden moet gaan lozen. Ik was bij Sabasaba voor mijn 1e side job: sales/industry link. Daarnaast was ik in Dar voor mijn 2e side job ICT adviser. Onze IT consultant moet terug naar Accenture voordat zijn kindje KAZI connect online (een job platform) live ging, dus ik zit op dit moment midden in IT overdrachten en een tender voor een software provider. Dat heb ik mezelf op de hals gehaald omdat ik 1. Dat erg interessant vond en 2. Zag dat er iets moest gebeuren. Hoewel mijn projectmanagement skills en ervaring met tenders goed van pas komen, en ik ook nog eens veel leer, ben ik blij als Manon (Randstad vrijwilliger die tegelijk met mij startte maar helaas de eerste maanden thuis door moest brengen door een oogontsteking) terug is, zodat zij haar kennis en ambitie hieromtrent in kan zetten. Daarnaast hebben we afgelopen zaterdag bepaald dat Jan nu écht als industry link adviser gaat werken, dus die side job kan ik na zijn vakantie ook wegstrepen!

Dat wegstrepen van verantwoordelijkheden heb ik in mijn vrije tijd hier geleerd. Anna (die vond dat ik een huis pak MOEST om meer te ontspannen), heeft ook even voor me opgesomd wat ik elke avond van mezelf MOEST doen: seven minute appen, hardlopen of zwemmen, Swahili les, in mn dagboek schrijven, met vrienden/familie contact houden, nieuws bijhouden, uit eten of gezond koken en het liefst ook nog ergens borrelen.. Sinds dat goede gesprek (we noemen deze gesprekken onze patiosessies), heb ik besloten wat moetjes te verwijderen. Hardlopen doe ik nog wel veel aangezien ik graag vorige week de 10 km wilde lopen tijdens de marathon in Lindi. Echter kon ik daar “helaas” niet bijzijn omdat de plannen anders liepen (misschien leer ik het niet teveel plannen ooit nog eens). Door de 2 weken Dar, was het lastig dat weekend naar Lindi te reizen en daarnaast zag ik een kans om dat betreffende weekend op Zanzibar door te brengen. Tja, daar ben ik toch maar voor gezwicht (anders denken jullie straks dat ik alleen maar aan het werk ben).

De president himself had er overigens nog bijna voor gezorgd dat ook de Zanzibar plannen niet doorgingen. Hij vond de fair zo succesvol dat hij besloot na Sabasaba (7/7) de fair nog 6 dagen te verlengen. Dat betekende veel kopzorgen voor iedereen, want internationale bedrijven hadden al vluchten terug geboekt en niemand had qua budget en bezetting rekening gehouden met deze extra dagen. Flexibel als Tanzanianen zijn (en vooral trouw aan de president), heeft VETA op het laatste moment (6/7) kunnen regelen dat hun stand toch open bleef, en dus moet Kazi connect er ook zijn. Help! Gelukkig deden mijn lokale collega’s het zo goed dat ik ze wel een paar dagen alleen kon laten. Op de feestdag (7/7) heb ik ‘s morgens nog wel even mijn gezicht laten zien, maar vervolgens ben ik naar de Ferry geracet voor een relaxed weekendje. We hebben vooral erg genoten van de horeca faciliteiten op Zanzibar, er was een heuse koffiebar, tapasrestaurant en veel leuke barretjes met live muziek. Naast heel veel lekker eten en drinken, hebben we een dag een scooter gehuurd om het eiland te verkennen. Dat bracht de nodige spanning toen we aangehouden werden door de politie, net toen iemand zonder rijbewijs reed. Hoewel we hier allemaal tegen corruptie vechten, hebben we toch maar even een oogje toegeknepen en 10% van de boete in het vuistje gestopt.

De ontdekkingsreizen begonnen een maand terug, toen we met 4 mensen van de Zanzibarcrew een dag naar Mozambique wilden. Na 2 uur in een lokale bus te hebben gezeten, moesten we eerst langs immigratie, men rook geld. Maar aangezien we Mozambique niet in wilden, alleen even de grens (wat een rivier is) wilde bekijken, werden we naar het toeristenbureau geëscorteerd. Daar moesten residents 2 euro betalen en toeristen 20, omdat het een national park was. Nou hebben wij een residents permit en hadden we daarnaast maar 2 uur te tijd, dus gingen we daar natuurlijk even over in discussie. Helaas zonder succes, dus we dropen af het dorpje in.. om toch nog een beetje cultuur te snuiven. Daar kregen we het idee om een motorbiketaxi te nemen en een andere weg richting de grens te proberen. Het stamhoofd had wel een oom die ons kon brengen en zo kwamen we via een smal paadje toch bij de rivier (op een plek waar de rivier al ver over de grens naar Mozambique was, bleek later). Dit was een mooi natuur gebied, waar we genoten van de interessante manier hoe men hier de grens overstak (in een klein bootje) en we het geluk hadden vlak voor vertrek nog neushoorns te zien. De overige weekenden bestonden uit meer lokale ontdekkingstochten. Zo zijn we in de voeten van Livingstone getreden in het oude slavenhandel dorp Mikandani (we hebben daar eerst bij een huis moeten inbreken om het lokale museum in te kunnen). Daarnaast gaan we zo vaak mogelijk met de ferry naar een idyllisch eilandje, waar je in alle rust kan zwemmen en als je daar rond fietst heb je echt het idee dat de tijd 100 jaar heeft stilgestaan. Ondanks dat ik inmiddels al neushoorns, een hyena en vorige week apen heb gespot tijdens mijn hardlooprondje moet ons eerste safari weekend nog komen.. Die volgt hopelijk volgende week!