De betekenis van ons leven ligt in het verschil...

dat we maken in de levens van anderen (Nelson Mandela)

En met verschil maken in het leven van anderen, kon ik na mijn vorige update (toen mijn werkende leventje hier van start ging) beginnen. De vraag is natuurlijk óf en hoe ik verschil kan gaan maken.. Na mijn verwondering in Dar Es Salaam, blijf ik hier elke dag thuiskomen van de een in de andere verbazing. Niet alleen op werk, ook in de weekenden en thuis..

De dag dat we aankwamen moest ik enorm wennen aan het ‘thuiskomen’. Het huis waar we gingen wonen, voelde absoluut niet als thuis. De guard vroeg meteen om rijst, het was vies, er zat een enorme spin in mijn kamer en beetjes in mijn bed. Natuurlijk schoten er ook 3 lizards overal heen, maar die kan ik hebben. De spin heeft me echter doen besluiten bij Anna in bed te kruipen, haar kamer was er beter aan toe. Inmiddels is het huis schoon; we hebben hem 1x zelf uitgemest en sindsdien komt er wekelijks een schoonmaakster. Die hebben we vooral genomen omdat we het vrij sneu vonden dat ze volgens onze vorige hol eh huisbewoner verder geen baan had en wel kinderen om voor te zorgen. We betalen haar nu 8 euro voor een dagdeel, dat klinkt erg laag maar is hetzelfde als mijn collega career service advisor (interim) Lute voor een dag krijgt.

Het huis bevalt inmiddels super goed. We hebben veel ruimte, een lekker plekje om buiten te zitten (waardoor we de ruimte niet gebruiken), een prima keuken en eigen (bad)kamers. We moeten alleen niet vergeten om elektriciteit te kopen, het waterreservoir vol te pompen en onze guard zo nu en dan eten te geven. Die guard is nog steeds wel een beetje een ding: een aantal nachten geleden werd ik opeens wakker doordat ik om half zeven ‘s morgens bij mijn raam “madame, madame, madame” hoorde. Dit is overigens het enige niet Swahili wat hij spreekt. Hoewel ik geen ochtendhumeur heb, wist ik vrij kwaad (en in redelijk Swahili) uit te brengen dat hij naar de deur moest lopen en niet bij mijn raam mocht gaan staan. Daar begreep ik van hem dat de reden waarvoor hij mij wakker maakte “de bijzettafel” was, die de vorige avond buiten had gestaan. Wij hadden hem uiteraard binnen gezet, maar meneer was bang dat deze gestolen was. Je kunt me voor veel dingen wakker maken, maar hiervoor ECHT niet.

Buiten deze uitdaging om, hebben we nog wat issues met onze nieuwe buren. Een stel uit India, met blaffende hond, die het de normaalste zaak van de wereld vinden om deze in onze voortuin te laten poepen. Zelfs met deze eigenaardigheden hou ik van ons huis, kun je nagaan! Wellicht door het enorme voetbalveld waar we op uitkijken, en waar ik inmiddels een plekje voor mijn hangmat heb gevonden. De vraag is dan wel weer of ik daar mag zijn, alle leerlingen van de school waar het veld bij hoort vinden het natuurlijk reuze interessant. Blanken worden hier denk ik ook niet veel gespot, iedereen groet ons namelijk enorm enthousiast en vooral de kinderen komen letterlijk de straat op rennen om te zwaaien en weten soms een soort van “Haaaaaaai how ayouuuuuu” uit te brengen.
Men vindt het hier vooral heel grappig als ik op mijn fietsje rondga. Dat ziet er misschien ook een beetje gek uit, maar ik ben dol op de vrijheid die het brengt. Alles is hier erg ver van elkaar en om nou telkens een Badaji (Afrikaanse tuktuk) te pakken, is ook niet erg relaxed. Naast de fiets begin ik goed mijn weg te vinden, we weten inmiddels waar we groenten/fruit kunnen scoren, en dat is niet echt in de buurt. We wonen namelijk in het rijkste stuk van Mtwara en daar doen mensen schijnbaar zelf geen boodschappen. De tripjes naar de markt enz. zorgen wel lekker voor mijn beweging. En als dat fietsen niet genoeg is heb ik hardloopmaatjes gevonden en begin een beetje door te krijgen wanneer het vloed is, en ik dus kan gaan zwemmen. Om dit een beetje te compenseren heb ik op de markt een Afrikaanse jurk als huispak gekocht. Hoewel ik thuis zelden zo te vinden ben (überhaupt thuis is een uitdaging, laat staan in huispak), heeft Anna mij overtuigd dat het heerlijk is om samen in chillpak te zitten. Tot nu toe hebben we een heerlijke balans tussen ontspannen en ondernemen. We zijn een dagje naar een oud slavendorp hier in de buurt geweest (met onze favo collega opa peter) en hebben de ferry naar een prachtig strand gepakt. Maar we kunnen ook enorm genieten van dagen/avonden lang lezen en kletsen op de patio. We wisselen thuis eten, lokaal eten en luxe eten af en weten inmiddels waar we kunnen stappen maar liggen ook zo nu en dan voor tien uur op bed.

Dat is natuurlijk nodig om fris en fruitig de werkdagen in te gaan. Mijn eerste indrukken hier veranderen elke dag! Waar Anna al twee weken niks te doen heeft, en haar projectmanager haar ontwijkt omdat hij ook geen idee heeft wat ze moet doen, heb ik het eigenlijk meteen al vrij druk. Ik zit op een project die in volle gang is, tenminste dat lijkt zo. Een aantal maanden geleden is het Kazi connect centrum (soort van uitzendbureau op een mbo school) open gegaan. Jan (een nederlandse vrijwilliger), Lute (een tijdelijke ‘intercedent’) en Sophia (een tailoring leerkracht die de helft van haar tijd aan kazi connect moet besteden), zitten hier sindsdien dagelijks. Er gebeurt van alles, maar eigenlijk gebeurt er ook niks, dat is maar hoe je het bekijkt. Jan is enorm druk met het opzetten van een professioneel kantoor; er zijn prachtige materialen, er is een mooi logo, indrukwekkende banners enz. Maar aan de andere kant, heeft niemand een idee hoe je een vacature binnen kan halen en/of studenten daarop moet matchen. Daarnaast staat er op 9 van 10 CV’s die ik zie: Good in peer presurre, dat staat schijnbaar op het voorbeeld ;) Als er op een blauwe maandag een vacature binnenkomt, dan wordt de kaartenbak even vergeten en komt de lijst met afgestudeerde studenten tevoorschijn. Daar worden dan lukraak 5 mensen uitgebeld, die hopelijk voldoen aan de eisen (die nooit echt zijn uitgevraagd). Genoeg werk aan de winkel dus nog! Aangezien Jan druk is met allerlei randvoorwaarden (budgetten en planningen die veel tijd kosten) en evenementen, is het mooi dat ik er ben om de basis op orde te krijgen en stap voor stap te kijken wat er hier moet gebeuren om studenten te matchen naar banen. Ik zeg bewust stap voor stap en HIER, want ik denk dat de sleutel zit, om het samen te gaan doen. Een uitzendbureau hier, vraagt denk ik anders dan in Nederland!

Mijn Afrikaanse collega’s lijken niet echt te willen werken, en doen dan zo nu en dan maar alsof ze het niet begrijpen. Ik vraag me ook wel af of dat niet komt doordat ze zich totaal niet verantwoordelijk en betrokken voelen, net zoals alle leerkrachten overigens. Zo begreep ik dat sommige leerkrachten letterlijk achter bomen verstopt stonden tijdens de openingsfair, zodat ze geen studenten te woord hoeven staan. Van wat ik de eerste weken heb gezien, is dit vrij gemakkelijk te verhelpen door iets minder top down te gaan sturen. In mijn kleine kantoor kan ik hier wel invloed op uitoefenen, maar ik ben benieuwd of ik de principal hier ook van kan overtuigen. Volgende week ga ik 2 weken training geven aan leerkrachten over ‘career development’. Dan kan ik mooi wat dingen uitproberen! Ik merk al heel sterk hoe belangrijk het is om op mijn gevoel af te gaan, wat betreft hoeverre ik kan gaan met taken delegeren en inschatten of ik iemand meekrijg of niet. Het komt bijvoorbeeld ook voor dat ik een lunchafspraak maak met Sophia en ze vervolgens nergens te bekennen is, met achteraf het verhaal dat ze een Badaij driver had langs gestuurd? Dat trek ik in eerste instantie wel even in twijfel, maar als ik haar in de ogen kijk weet ik meestal wel of het wel of niet zo is. Daarbij probeer ik vooral nog van het positieve bij iedereen uit te gaan! Daarmee heb ik een goede band met Sophia opgebouwd, die heel blij is dat iemand naar haar luistert. En zo heb ik al kleine, maar voor hun vrij essentiële, dingen kunnen veranderen. Zoals een bureau voor Sophia en nieuwe openingstijden zodat iedereen tegelijk kan lunchen.

Het gekste tot nu is nog wel de dag dat ik opeens een leerling weggedragen zag worden. Ik vroeg bezorgd aan de leerkracht die er bij liep of alles goed was. Ja zei ze, ze gaat nu naar huis en dan naar de kerk. Kerk dacht ik? Ze is toch niet dood?? Vervolgens zag ik nog 3 mensen zo worden afgevoerd, wat is er aan de hand? Dat ging ik even navragen bij mijn Tanzaniaanse collega, die er helemaal niet van op keek. “Dit gebeurt eens in de zoveel tijd, dan komen de duivels in de lichamen van sommige mensen naar boven. En als dat bij een iemand gebeurt, worden de anderen ook wakker. Maak je niet druk er is al een priester.” Ook de andere Afrikanen aan wie ik het vraag, zien dit als de normaalste zaak van de wereld. Die duivels komen zo nu en dan naar voren, vaak bij dezelfde mensen, en meestal in de tijd van examens… Mijn westerse theorie voor Faalangst daar heb ik niks over gehoord, tja dan houden we het maar bij duivels.

Om nog met iets blij’s af te sluiten.. Anna was dit weekend jarig en aangezien ze daar zelf vrij bescheiden in was, zag ik het als mijn taak daar iets leuks van te maken. Dat betekende een surprise dinner party dit weekend.. Allerlei complotten gevormd, een middag bij mijn buurvrouw in de keuken gestaan met als resultaat een super leuke avond! Zin in alle leuke werkzaamheden, en vooral ook weekenden die er nog komen gaan!!!